Bij het vallen van Kabinet-Rutte III over de ‘toeslagenaffaire’ moest ik denken aan mijn blog over “Stop de overmaat aan controle, terug naar het vertrouwen”. Bij het teruglezen, was mijn ‘doorzien’ toen, niet ver van de antwoorden op de vraag ‘hoe nu anders’.
Het lijkt wel alsof we niet anders kunnen dan dat we ‘verbeten’ vasthouden aan regels en systemen. Vermeende mistanden bekijken met een vergrootglas -met soms ongekende vergrotingsfactoren- en bestraffen, soms zwaar bestraffen.
Op 1 december was het dan zo ver: mondkapjes verplicht in publieke ruimtes. Lang heeft de regering het standpunt vol kunnen houden dat mondkapjes dragen niet of nauwelijks bijdragen aan de bestrijden van Covid-19. Maar na maanden van publieke discussies werd het dragen het mondkapje in november toch ‘aanbevolen’ en op 1 december werd het een verplichting.
Begin september daadwerkelijk gestart met de eerste verhuren van de Grote Kerk. “Een verrassend veelzijdige, monumentale locatie in het hart van Wageningen. Markant en inspirerend voegt het een extra dimensie toe aan uw symposium, presentatie, medewerkersbijeenkomst, receptie of feestelijke borrel of diner”; zo wordt het aangeprezen op de website. De eerste drie maanden hebben dit al wel onderstreept. Er is al veel interesse in het gebruik voor een scala aan activiteiten.
Blog voor de nieuwsbrief van DoorZien adviesgroep van juni 2020
Twee uitspraken uit een artikel in Trouw van 23 mei over onze ongebreidelde reisverslaving na Corona. Toegegeven iet wat uit hun context gehaald, maar toch veelzeggend.
Aan het woord zijn een toerismeprofessor, een beroepsreiziger en drie reisondernemers die vertellen over hun toekomstdroom als we weer massaal gaan reizen.
Blog voor de nieuwsbrief van DoorZien adviesgroep van maart 2020
Dit betekent anders doen…
Laten we meer streven naar een kleinere systeemwereld gebouwd op vertrouwen. Meer leefwereld, kiezen voor een menselijke maat, ruimte voor nuance en de professional zijn vrije, professionele ruimte laten gebruiken.
Wantrouwen lijkt nu wel het beginsel in ons handelen “Bankmedewerkers die hun werk moeten invullen als ware zij politierechercheurs”, dat is mijn gevoel na het lezen van een artikel in Trouw met als titel: “Banken voelen de hete adem van DNB in hun nek”. Het gaat over de duizenden medewerkers die bankklanten moeten doorlichten om verdachte transacties op te sporen en te melden. Reden: het voorkomen van witwaspraktijken en financiering van terrorisme.
“Ik denk van wel, door vertrouwen, minder verkrampt te reageren op incidenten en te aanvaarden dat er ongelijkheid is. Zeker, het is complexer maar voor mij raakt dit wel de kern om het anders te willen doen en het daarmee de burgers gemakkelijker te maken”.
Over professionals die hun vrije, professionele ruimte weer durven te pakken.
Goede bedoelingen
Professor Bussemaker stelt op 15 februari 2019 in haar rede – bij de aanvaarding van het ambt van professor -dat de participatiemaatschappij waar zij als bewindspersoon medeverantwoordelijk voor was, niet ideaal blijkt. „Achteraf gezien waren we te optimistisch. In een participatiemaatschappij wordt verondersteld dat iedereen ook kán participeren. Mensen die niet zomaar de regie over hun eigen leven kunnen nemen, raken al snel verstrikt in complexe bureaucratie en marktwerking”. Als bewindspersoon bedacht Bussemaker samen met gemeenten de ‘keukentafelgesprekken’. In haar rede, tien jaar later, kijkt ze daar kritisch op terug. “Het keukentafelgesprek is verworden tot een afvinklijst over de zelfredzaamheid van de kwetsbare burger thuis”. Volgens Bussemaker uit angst om controle te verliezen en fouten te maken.